دیشب تا ۱ و نیم اینا داشتم با دوستای خوابگاهم که همکلاسیمم هستن چت میکردم. چند دقیقه وسط چت کردنشون نبودم که تگم کردن گفتن بلا کجایی با کی حرف میزنی؟

گفتم من که سینگلم این چه سوالیه میپرسید.

ف گفت برای وارد رابطه ی جدید شدن، چند ساعت سینگل بودن کافیه چه برسه به چند روز

گفتم ۲ماه عشق و حال کردم با این پسره، برای چند سال بسه. میخوام فعلا سینگل بمونم.

دیروز صبح که با مامانم حرف میزدمو دید ناراحتمو اینا.‌بهم گفت ادم باید یه چیزیو از خودش ببینه که انجام بده. اگه انقدر ناراحت میشی و نمیتونی مسئولیتشو قبول کنی، پس اینکارو دیگه نکن

راستم میگه. من تو خودم نمیبینم.. کوچیکترین چیز خیلی راحت ازارم میده و برای یه مدت طولانی فکرمو درگیر میکنه.

من امادگی وارد رابطه شدن ندارم. حداقل برای یه مدت طولانی.. باید رو خودم کار کنمو به هدفامو زندگیم فکر کنم. تا وقتی ضعف دارم، تا وقتی از خودم مطمئن نیستم نمیتونم وارد یه رابطه ی موفق بشم و این چرخه ی روابطِ بدون سرانجام ادامه پیدا میکنه(که اسیب زننده ست).

ادمی نیستم که بخوام هی وارد روابط مختلف بشمو بعد راحت کات کنمو بگم به پشمم این نشد یکی دیگه..

و خب چون دلم یه رابطه ی جدی و واقعی میخواد، الان که دانشجوام و دانشگاهمم شهریه پردازه و هزینه هام خیلی خیلی بالاست، شانس وارد همچین رابطه ای شدنم خیلی کمه.

من تازه ۳ سال و نیم دیگه درسمو تموم میکنم و تا به استقلال کامل برسمو ازمون فاینالمو بدمو دوره طرحمو بگذرونم حداقل ۵ سال طول میکشه و خب قطعا کسی پیدا نمیشه که بخواد با این شرایط من کنار بیادو باهام بمونه.. الان مردم دیگه حوصله خودشونم ندارن.

کاری که باید بکنم اینه که یه مدت طولانی با خودمو تنهاییم حال کنم تا ادم مناسبم به وقتش و توی زمان و مکان مناسبش پیدا شه 🙂