مودم یه جوری شده که فقد حوصله ی آدمای خاصی رو دارم

به جز خانواده م و ی چند نفری دیگه،بقیه وقتی میبینمشون یا

نوتیف پیامشونو میبینم ، یه اخم گنده میشینه رو صورتم

قبلنا این مهارت رو داشتم که ی جوری با آدما رفتار کنم،متوجه حس درونیم نشن

ولی جدیدا دوس دارم فقد بگم: تو رو خدا نزدیک نشو ، انرژی منفی ت منو اذیت می‌کنه

+۸ و نیم بیدار میشم فردا ، فلسفه میخونم واس آزمون بعدی،جلسه قبل اقتصاد رو مرور میکنم ،۱۱ میرم کلاس ، ۱ برمی‌گردم ، تا ۳:۳۰ میخونم و تامام

فکر کنم فردا باید کارتونی که چند روزه دانلودش کردم و تو گالریم داره خاک میخوره رو هم ببینم

و در اخر:

ندانمت که چه گویم تو هر دو چشم منی
که بی وجود شریفت جهان نمی بینم

خلاصه ک ، آلله گولی اولان وقت یارادیب:)