تو رفیق‌ترینِ منی، عزیزِ منی
تو رفیق‌ترینِ منی،
عزیزِ منی،
صبوری و آرام…
عشق؟
تو مهربان‌ترینِ منی، دوست‌داشتنی‌ترینِ منی، ارزشمندی و قابل اعتماد.
عشق را نمی‌دانم،
ولی به نام تو که می‌رسم، سلول به سلول، لبریز اشتیاق می‌شوم. تو را که می‌بینم، به هیجان می‌آیم و کنارت که می‌نشینم، هزاران هزار پروانه‌ی عاشق، میان هزارتوی قلبم، پرواز می‌کنند.
بی‌اختیار به تو فکر می‌کنم هر لحظه و دلم می‌خواهد تمام فیلم‌های خوبِ جهان را با تو ببینم، تمام موسیقی‌های خوبِ جهان را با تو بشنوم، تمام کتاب‌های خوبِ جهان را کنار تو بخوانم و تمام رازهای پنهان دلم را با تو بگویم.
نامت را چه بگذارم؟
وطن؟
رفیق؟
مرجان؟
عشق؟
تو واقعا کیستی؟
تو کیستی و از اهالیِ کدامین جهانی که اینهمه دوستت دارم؟!
